Loading...Dorosła samica: (fot: Michal302, Pulek)
{gallery}chordatus1{/gallery}
Dorosły samiec: (fot: Michal302)
{gallery}chordatus2{/gallery}
Nazewnictwo
Nazwa łacińska:
Pterinochilus chordatus
Nazwa polska:
-brak-
Synonimy:
- P. affinis TULLGREN, 1910 = P. chordatus (GERSTÄCKER, 1873)
- P. brunellii CAPORIACCO, 1940 = P. chordatus (GERSTÄCKER, 1873)
- P. carnivorus STRAND, 1917 = P. chordatus (GERSTÄCKER, 1873)
- P. raptor STRAND, 1906 = P. chordatus (GERSTÄCKER, 1873)
- P. sjostedti TULLGREN, 1910 = P. chordatus (GERSTÄCKER, 1873)
- P. widenmanni STRAND, 1906 = P. chordatus (GERSTÄCKER, 1873)
Występowanie
Afryka: Kania, Tanzania, Mozambik, Uganda, Somalia, Etiopia.
Biotop
Na terenach występowania Pterinochilus chordatus, opady są zróżnicowane. W jednym rejonie jest to ~500 do 600 mm deszczu rocznie, a niektóre regiony na obszarze płaskowyżu zaledwie 400 mm. Na wybrzeżach, oraz w okolicach jezior wartość ta jest wyższa, i sięga nawet 2000 mm rocznie. Temperatury również są zróżnicowane. Ogólna wartość termiczna, to temperatury rzędu 23-30 °C.
PRZYKŁADOWE ZDJĘCIA BIOTOPU: klik, klik, klik
Wygląd
Samice dorastają do ~5 cm długości samego ciała. Z odnóżami wartość ta wzrasta ponad dwukrotnie. Samce są mniejsze; dorosłe mierzą ~3,5 cm DC. Pająk ten występuje w trzech odmianach barwnych:
- TCF (Typical Color Form) – nazwa pochodzi od typu ubarwienia – szaro-brązowe. Karapaks połyskuje na odcienie koloru złotego i srebrnego.
- LCF (Light Color Form) – brzuszny wzorzec jak u TCF. Ubarwienie ogólne podobne do P. lugardi.
- DCF (Dark Color Form) – najciemniejsza odmiana barwna. Na Karapaksie rozchodzą się do fovea ciemne linie.
Fot. 1: Szczegóły ornamentu dorosłego samca.
Terrarium
Terrarium o wymiarach standardowych dla ptaszników naziemnych. Jako podłoże zastosujmy włókno kokosowe, zmieszane z piaskiem w proporcji 1:1, i ilości ~5 cm. Ważna w tym przypadku jest miseczka z wodą. Młode osobniki trzymamy na włóknie kokosowym w mniejszych plastikowych pojemnikach.
Temperatura
~27-29°C za dnia, oraz ~21-23°C nocą.
Wilgotność
~65%
Żywienie
Młodym osobnikom podajemy połowę mącznika, pinki, itp. Dorosłe natomiast karmimy drewnojadami, karaczanami, świerszczami, szarańczą itp. Musimy pamiętać również aby pozostałości niedojedzonego pokarmu usunąć z terrarium. Warto wiedzieć, że po larwach (np.: mącznikach, czy drewnojadach) nie pozostają resztki (chyba że ptaszniki nie zje całego), natomiast po karaczanach, żukach, świerszczach itp. zawsze pozostają resztki w postaci nie strawionego pancerzyka.
Rozmnażanie
Rozmnażanie łatwe. Pająki zazwyczaj chętnie kopulują. Samica składa kokon po ~4 miesiącach. Znajduje się w nim ~150 jaj.
Uwagi
Są to szybkie pająki. Zaniepokojone przyjmują postawę obronną, która mogą utrzymywać nawet przez kilkanaście minut. Odmiana DCF w handlu jest praktycznie niedostępna. Samce posiadają haki na I parze odnóży krocznych. Nie znajduje się na liście CITES.
Opinia hodowcy:
-brak-
Polecany dla:
Doświadczonych hodowców.
__________________________________________________________
Skala: 1 – 6
| Siła jadu | 4 |
| Temperament | 4 |
| Trudność hodowli | 3 |
| Dostępność |
2 |
Źródło:
- KNARR, N. (1997): Vogelspinnen-Bißverletzungen und deren individueller Verlauf aus der Sicht des Opfers. Arachnol. Mag. 5(8): 12-13.
- ROSS, L. K. (2003): African Harpactirids in captivity: a practical approach. Forum Magazine of the American Tarantula Society (Net Version) 12(1): 25-30.
- SCHMIDT, G. (1992): Zur Wirkung von Bissen asiatischer und afrikanischer Vogelspinnen. Arachnol. Anz. 3(4): 11-13.
- WENDT, I. & T. RAAB (2005): Die Gattung Pterinochilus (Araneae: Theraphosidae: Harpactirinae), mit Hauptaugenmerk auf Pterinochilus murinus POCOCK, 1897. ARACHNE 10(3): 13-23.
Liczba wyświetleń: 3
