Ornithoctonus aureotibialis – ptasznik

Dorosła samica:

{gallery}aureotibialis1{/gallery}

Dorosły samiec:

{gallery}aureotibialis2{/gallery}

 

Nazewnictwo

Nazwa łacińska:

Ornithoctonus aureotibialis

Nazwa polska:

-brak-

Występowanie

Azja: Birma, Tajlandia

Biotop

Pająk występuje w strefie klimatu klimatu zwrotnikowego monsunowego, oraz podzwrotnikowego. Birma jest regionem azjatyckim, który zalicza się do strefy klimatów gorących. Na obszarach nizinnych średnia temperatura roczna wynosi od 25°C do 27°C, a na południu kraju jest nieco wyższa i dochodzi do 32°C. W kraju nie występują dni z dużymi upałami, średnie wartości termiczne nie przekraczają wartości 32°C. Wysokość opadów jest ściśle uzależniona od wiatrów monsunowych i obecność oceanu. W kraju występują dwie pory – sucha i deszczowa, która trwa mniej więcej od maja do listopada. Obszary wysoko położone są bardziej wilgotne, np. tereny górzyste Szan to opady rzędu od 1 000 do 2 000 mm rocznie. Poza terenami górskimi obfitymi regionami są delta rzeki Irawadi, która rocznie otrzymuje około 2 500 mm deszczu. Najbardziej obfite w opady są regiony nadmorskie, na południu kraju, gdzie suma opadów dochodzi do 5 000 mm rocznie.

Wygląd

Samice dorastają do ~6,5 cm DC, oraz ~16 cm z rozpostartymi odnóżami. Długość ciała samców wynosi ~4-5 cm DC. Ubarwienie tego pająka to głównie występujący na odnóżach kolor czarny.  Najintensywniejszą barwę przyjmuje on na femur odnóży. Pozostałe segmenty są jaśniejsze. Karapaks jest jasno oliwkowy, pokryty meszkiem z jasnych włosków. Czarny odwłok jest intensywnie pokryty beżowymi włoskami. Przez jego środek przechodzi ciemny pasek. Osobniki, które w niedługim okresie czasu przechodziły wylinki, są ciemniejsze, o ornament na odwłoku jest bardziej intensywny.

Dorosłe samce są jasne. Odnóża, oraz odwłok są beżowe, zaś karapaks przyjmuje złotawa barwę. Na I parze odnóży znajdują się haki.

Terrarium

Pająki podziemne wymagają grubej warstwy podłoża, więc wymiary terrarium powinny być przybliżone do ~25x25x35 cm. Pająk, w naturze kopie głębokie nory, dlatego warstwa podłoża powinna wynosić ~15-20 cm. Ważne jest zapewnienie odpowiedniej cyrkulacji powietrza. W szklanych terrariach wykonujemy ją z blachy odpowiednio perforowanej. Zbiornik powinien być otwierany od góry. Jako podłoże możemy użyć, włókno kokosowe zmieszane z torfem w proporcji 50:50. W zależności od wielkości wentylacji, podłoże zwilżamy tak, aby  część była stale wilgotna. Młode pająki przechowujemy w plastikowych pojemnikach. Warstwa podłoża w tych przypadkach powinna wynosić np: dla pająka L1: 5 cm, a dla pająka L5: 10cm.

Temperatura

~28-29°C, nocą: ~22°C

Wilgotność

~70%

Żywienie

Młodym osobnikom podajemy połowę mącznika, pinki, itp. Dorosłe natomiast karmimy drewnojadami, karaczanami, świerszczami, szarańczą itp. Musimy pamiętać również aby pozostałości niedojedzonego pokarmu usunąć z terrarium. Warto wiedzieć, że po larwach (np.: mącznikach, czy drewnojadach) nie pozostają resztki (chyba że ptaszniki nie zje całego), natomiast po karaczanach, żukach, świerszczach itp. zawsze pozostają resztki w postaci nie strawionego pancerzyka.

Rozmnażanie

Średnio trudne. Aby zwiększyć prawdopodobieństwo złożenia kokonu, należy sugerować się naturalnymi warunkami, w jakich pająk występuje, tj. zapewnić w odpowiednich okresach porę suchą, oraz deszczową – wilgotną. Terrarium najbardziej wilgotne powinno być w okresie od maja do listopada. Kokon jest składany różnie. Zazwyczaj jest to kilka miesięcy. Znajduje się w nim zazwyczaj 100-150 jaj. Jeżeli chcemy inkubować kokon sami, odbieramy go zaraz po złożeniu, natomiast jeśli chcemy aby samica opiekowała się kokonem, zaleca się go odebrać po ~28 dniach od złożenia. Okres pomiędzy wylinkami z NII do L1 to ~30 dni.

Uwagi

Pająki te dysponują dość silnym jadem, co w połączeniu z dużą szybkością dyskwalifikuje go z przeznaczenia dla początkujących. Jeżeli pająk już zaaklimatyzuje się w terrarium, i wykopie tunel, rzadko będzie widywany na powierzchni, a jeżeli będzie to głównie nocą. Pająk ten jest dość popularny w hodowlach. Ze względu na swoje ubarwienie, szybko zdobył popularność w hodowlach. Nie znajduje się na liści CITES, tudzież nie wymaga posiadania żadnych dokumentów, czy pozwoleń. Odkryty, i opisany stosunkowo niedawno, bo w roku 2005 przez Wirth’a, i Striffler’a. Inne nazwy to: Thailand Black Tarantula, Burmese Black.

Opinia hodowcy:

-brak-

Polecany dla:

Doświadczonych hodowców.

__________________________________________________________

Skala: 1 – 6

Siła jadu	4
Temperament	4
Trudność hodowli	3
Dostępność	2

Bibliografia:

• Pocock, R.I. 1892.
  Supplementary notes on the Arachnida and Myriopoda of the Mergui Archipelago: with descriptions of some new species from Siam and Malaysia.
  Jour. Linn. Soc. London 24: 316-326 [p. 317, pl. 22, f. 1-3].

• pl.wikipedia.org/wiki/Geografia_Birmy (Tekst udostępniany na licencji Creative Commons: uznanie autorstwa, na tych samych warunkach)

Liczba wyświetleń: 3