Loading...Nazewnictwo
Nazwa łacińska:
Acanthoscurria atrox
Nazwa polska:
-brak-
Występowanie
Ameryka południowa: Brazylia.
Biotop
Brazylia jest krajem wyżynnym, dwie trzecie powierzchni kraju zajmują wyżyny, sama zaś Wyżyna Brazylijska obejmuje 60% powierzchni kraju. Tereny nizinne skupiają się głównie w Nizinie Amazonki, która rozciąga się z zachodu na wschód w północnej części kraju. Nizina ta rozdziela rozległą Wyżynę Brazylijską od Wyżyny Gujańskiej leżącej na północnym krańcu Brazylii. Większość powierzchni kraju leży w strefie klimatu równikowego i podrównikowego, natomiast regiony leżące na południu w okolicach zwrotnika Koziorożca – to tereny, które leżą zwrotnikowej strefie klimatycznej. Oznacza to, że cała powierzchnia kraju zalicza się do strefy klimatów gorących – czyli takich które obejmują na ogół obszary leżące między zwrotnikami. Kraj znajduje się pod wpływem równikowych mas powietrza ze zróżnicowaniem regionalnym. Działanie mas gorącego powietrza jest łagodzone przez napływ morskiego powietrza znad Atlantyku. Ponadto na zróżnicowanie klimatyczne ma rzeźba terenu – wyżynny charakter kraju. Ogromna powierzchnia kraju i różnice klimatyczne sprawiają, że pokrywa glebowa jest zróżnicowana. Mało urodzajne gleby występują w strefie wilgotnych lasów tropikalnych. Żyzne gleby występują w dolinie i w ujściu Amazonki, są to fluwisole. Są gleby rzeczne bogate w składniki mineralne. Obszary o małej ilości opadów deszczu cechują się występowaniem kserosoli. Najbardziej żyzne pokrywy glebowe występują w stanach Minas Gerais i São Paulo. Są gleby pochodzenia wulkanicznego. Występują także tam czerwonoziemne podosole, tzw. terra rossa.
Wygląd
Dorosłe samice tego gatunku rzadko przekraczają 10 cm DC, co przyczynia się do tego iż należą do grupy największych ptaszników w tym rodzaju. Samce oczywiście są znacznie mniejsze, oraz smuklejsze. Dorosłe mierzą ~4-5 cm DC. Posiada czarny karapaks. Odnóża są szare, od członu stęp[owego, aż po rzepkę. W tymi miejscu występuje wyraźna biała obręcz oddzielająca udo, które jest czarne. Odnóża oraz chelicery pokryte są różnej długości czerwonymi włoskami. Odwłok jest szary poryty krótkimi rudymi włoskami.
Terrarium
Typowe dla naziemnych pająków. Odpowiednie będzie o wymiarach ~35x35x35 cm. Jako podłoże możemy zastosować włókno kokosowe o grubości ~5-6 cm. Niezbędna jest wentylacja, oraz miseczka z wodą. Młode osobniki trzymamy w różnego rodzaju pojemnikach po żywności.
Temperatura
27-29°C.
Wilgotność
~70-80%.
Żywienie
Młodym osobnikom podajemy połowę mącznika, pinki, itp. Dorosłe natomiast karmimy drewnojadami, karaczanami, świerszczami, szarańczą itp. Musimy pamiętać również aby pozostałości niedojedzonego pokarmu usunąć z terrarium. Warto wiedzieć, że po larwach (np.: mącznikach, czy drewnojadach) nie pozostają resztki (chyba że ptaszniki nie zje całego), natomiast po karaczanach, żukach, świerszczach itp. zawsze pozostają resztki w postaci nie strawionego pancerzyka.
Rozmnażanie
Brak szczegółowych informacji. Pomijając jednak fakt dostępności tych pająków w Polsce, nie należy do trudnych, i jest porównywalne z popularniejszymi przedstawicielami tego rodzaju.
Uwagi
Sklasyfikowany w 1924 roku przez Vellard’a. Posiada dość silny jad, głównie dlatego iż wstrzykuje bardzo dużą dawkę. Kły jadowe dorosłej samicy mogą mierzyć nawet 1.5 cm. Wyczesuje włoski parzące z odwłoka. Nie znajduje się na liście CITES.
Opinia hodowcy:
-brak-
Polecany dla:
Średnio doświadczonych hodowców.
__________________________________________________________
Skala: 1 – 6
| Siła jadu | 3 |
| Temperament | 3 |
| Trudność hodowli | 2 |
| Dostępność | 6 |
Liczba wyświetleń: 2
